ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ 
(1894-1988)

Η Έλλη Στυλ. Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 22 Μαΐου 1894 και είναι το τέταρτο παιδί της οικογένειας Αλεξίου.

Υπηρέτησε επί 25 χρόνια την εκπαίδευση. Τα πρώτα χρόνια ως δημοδιδασκάλισσα, αργότερα ως καθηγήτρια γαλλικών σε δημόσια γυμνάσια. Ήταν διπλωματούχος της γαλλικής και γερμανικής γλώσσας. Γνώριζε καλά και τη ρωσική. Έκανε μακροχρόνιες σπουδές μουσικής (πιάνο και μαντολίνο), καθώς και ζωγραφικής.

Ήταν αρραβωνιασμένη για τέσσερα χρόνια με τον Κώστα Βάρναλη, παντρεύτηκε όμως το 1920 το Βάσο Δασκαλάκη. Χώρισαν το 1938. Δεν απέκτησε παιδιά.

Από το 1949 έως το 1962 έζησε στις Ανατολικές χώρες ως αυτοεξόριστη, όπου μαζί με άλλους συναγωνιστές της και συντρόφους της εκπαιδευτικούς βοήθησαν στη μόρφωση των προσφυγόπουλων.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1923 στο περιοδικό Φιλική Εταιρεία με το διήγημά της ?Ο Φραντζέσκος? και το ψευδώνυμο Έλλη Κληροδέτη. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το θέατρο, το παιδικό βιβλίο, το δοκίμιο, το πεζό. Είναι γνωστή όμως ως πεζογράφος.
Έγραψε πάνω από 30 βιβλία. Από το 1978 εκδίδονται από τις Εκδόσεις Καστανιώτη στη σειρά των Απάντων της.

Μερικοί τίτλοι: 
Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή, Παραπόταμοι, Μυστήρια, Κατερειπωμένα αρχοντικά, Για να γίνει μεγάλος, Δεσπόζουσα, Ρωτώ και μαθαίνω, Από πολύ κοντά κ.α. Τα έργα τηςΓ΄Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον και Λούμπεν έγιναν σήριαλ για την τηλεόραση. Το θεατρικό Μια μέρα στο γυμνάσιο ανέβηκε πολλές φορές στη σκηνή.

Για την ιδεολογία της -ήταν από το 1928 έως το θάνατό της μέλος του ΚΚΕ- φυλακίστηκε, έχασε τη δουλειά της, σύρθηκε στα δικαστήρια με το Ν.509, αλλά στη δίκη το φτιαχτό κατηγορητήριο κατέρρευσε και αθωώθηκε. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Η Έλλη Αλεξίου είχε τη σπάνια τύχη να αναγνωριστεί το έργο της όσο ζούσε ακόμα και να γνωρίσει την ικανοποίηση της επιβεβαίωσης. Το έργο της είναι εμπνευσμένο από την καθημερινή ζωή, από τη ζωή του λαού. Ίσως γι΄ αυτό αγαπήθηκε τόσο θερμά, ειλικρινά κι αυθόρμητα από το πολυπληθές αναγνωστικό της κοινό.

Ως άνθρωπος ήταν σεμνός, συνεπής και φιλαλήθης κι είχε την πόρτα της ανοιχτή για όλους.

...?Όταν βλέπω να γίνεται δίπλα μου μια αδικία, πονάω και αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω γι΄ αυτήν και να την καταγγείλω και γι΄ αυτό γράφω?, μας λέει η ίδια.

Αυτή τη γυναίκα τιμά το σχολείο μας που φέρει το όνομά της. Σ΄ αυτή τη Γυναίκα, όλοι εμείς  σεμνά απιθώνουμε την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας για το δρόμο που μας χάραξε και για όλα αυτά που μας δώρισε.